Het verhaal
Steeds vaker streven we naar rust, weg van de drukte van het alledaagse leven. De wereld lijkt te groot geworden, en het avontuur dat we zoeken, lijkt niet langer om de hoek te vinden. Zelfs de schoonheid van de omliggende gebieden ontglipt ons, verstopt achter autoruiten of op elektrische fietsen die ons snel van A naar B brengen. De mystiek van het landschap vervaagt onder de kille ledverlichting van het verkeerslicht, terwijl de voortdenderende productiemachine onverminderd doorgaat. Dit is onze realiteit geworden, waar de mystiek en overtuigingen zijn vervangen door asfalt. Zelfs onze mobiele telefoon, die ons elke seconde van de dag vertelt waar we moeten zijn, is een bedreiging geworden voor ons avontuur.
Een eenvoudige avondwandeling met de hond is niet langer een ontdekkingstocht, maar eerder een standaard blokje door de vertrouwde omgeving met het gezicht gericht op het rechthoekig led verlicht scherm. Ook het meest opwindende aspect van boodschappen doen, lijkt te zijn gereduceerd op het beste stukje asfalt dicht bij de ingang.
Maar wanneer je op je 50ste in een vers witgeschilderd huis zit, dat meer wegheeft van een lege kleurplaat, rijst de vraag: Is het leven niet als een avontuur, en hebben we die überhaupt ondernomen? Of hebben we alleen maar alles gevolgd op een led verlicht scherm?
De diepgang
De omgeving is een noodzakelijk kwaad, waardoor voortbewogen moet worden om de bijna mathematische doelen te behalen. Dus de eenheid met de omgeving die nodig is om het avontuur te vinden, is nu het kwaad. Als we willen genieten van de omgeving, moet de omgeving ver verwijderd worden van de doelen. Spijtig is dat de schermen ons vast laten zitten in onze doelen, ongeacht de omgeving waar we ons in bevinden.